In de jaren ’70 werd hier niet zomaar gebouwd, maar gedacht in tijd. Levenslang wonen als kompas, een huis dat meegroeit met zijn bewoners, geworteld in de ruimte, reikend naar de toekomst.

Door te kiezen voor wonen op het gelijkvloers, verkent de bouwheer de randen van het gewestplan – een zachte, comfortabele rebellie. Een woning net iets breder, met ademruimte, die nu vraagt om een officiële omarming. Een toetsing aan de regels van kwalitatieve ruimtelijke ordening.

En deze woning? Die doorstaat de test moeiteloos. Slim gepositioneerd, vanzelfsprekend verweven met zijn omgeving. Een huis dat altijd al meer was dan vier muren – een fluïde vorm, een belofte van groei. Misschien onbewust, maar nooit toevallig.