Untitled Performance Art: ode aan de aannemer

Tijdens een werfbezoek aan de basisschool van Linc Parc in Lanaken stond ik stil bij een onverwacht beeld. Door een vast binnenraam keek ik in de aangrenzende ruimte, waar een man geconcentreerd aan het werk was. We kennen elkaar niet, we spreken niet dezelfde taal. Er was geen gesprek, geen uitleg. Alleen een korte blik en een beleefde knik.

En toch was er iets. Een vorm van onuitgesproken respect. Hij voor mijn aanwezigheid, ik voor zijn arbeid.

Het raam als kader

Door het glas leek de scène haast een stilleven. Het raam werd een lijst, de man in beeld een acteur in een stuk dat nooit geoefend of aangekondigd was. Een performance. Maar niet in een museum of theater, wél in de rauwe realiteit van de werf.

Als titel zou ik het werk "Untitled" geven. Onbenoemd, net zoals de man zelf anoniem blijft. Hij werkt in de luwte, zonder naamkaartje, zonder podium, maar draagt wel mee de verantwoordelijkheid voor wat straks een ruimte wordt waar anderen hun leven zullen leiden.

Zonder woorden, met taal

Er werden geen woorden gewisseld. Maar misschien klopt dat niet helemaal. Er wás taal, alleen een andere. De taal van arbeid, van gebaren, van aanwezigheid. Een universele taal die geen woorden nodig heeft. Misschien zag hij mij op datzelfde moment ook zo: als een figuur in een gekaderd beeld, een passant met een helm, een architect als stilleven. Hoe ziet mijn "performance" eruit, bekeken van zijn kant?

Respect voor het onzichtbare werk

Wat dit moment me duidelijk maakte: architectuur ontstaat nooit alleen op papier of achter de tekentafel. Het krijgt pas betekenis doordat mensen, ongeacht afkomst, leeftijd of taal, dag na dag in weer en wind aan onze gebouwen werken. Hun inzet is geen kunst die in musea geëerd wordt, maar ze ís kunst in de meest pure vorm: tijd, arbeid en vakmanschap omgezet in ruimte. Ruimte die we later bijna vanzelfsprekend gebruiken, maar die ooit steen voor steen tot stand kwam.

Ode aan de aannemer

Dat ene beeld: een man achter glas, gebogen over zijn werk, ingekaderd alsof het een kunstwerk betrof, herinnert me eraan hoezeer bouwen teamwork is.

Een stille performance, "untitled". Een kunstwerk zonder naam. Een ode aan de aannemer.

~Ar. Kimberly Wouters

---